Ze verzamelt fragmenten en voegt er beelden van haar eigen creatie aan toe. Mentale beelden, samengestelde beelden, ontbrekende beelden.

Op deze manier krijgen we een glimp te zien van het scala aan relaties dat kan bestaan tussen bijvoorbeeld een landschap en de beschrijving ervan. Onze blik circuleert en raakt betrokken. Want het is aan ons om heen en weer te gaan, te bestuderen, de draad weer op te pakken, gevangen als we zijn tussen de objecten van het discours en hun formele studies.

Maar Léa Mayer brengt ook dingen samen die, wanneer ze samengevoegd worden, op het imaginaire lijken. Observaties, lijsten en verhalen roepen de vraag op naar een tussenweg waar tekst beeld wordt en beeld spel. Dus net zoals de regels de acties in scène zetten, genieten we ervan om deurstoppers te verwarren met sculpturen, een verhaal in rebusvorm opnieuw samen te stellen en terug te kijken op een mensenleven door de sterren op de muren van een cafetaria onder de loep te nemen.